Hamlet: Waanzin (13)

Is Hamlet echt waanzinnig geworden? De geruchten rijzen de pan uit, en ook Ophelia begint steeds meer te twijfelen of ze er wel goed aan deed naar Denemarken te gaan.

Waanzin

Verward en nog steeds niet goed wetend wat er gebeurde, liep Ophelia door het woud. De wachter die haar begeleid had, wachtte net buiten haar zicht, klaar om in actie te komen. Laërtes en zijn soldaten waren stomverbaasd geweest toen de prinses hen in alle haast verkondigd dat ze meteen naar het bos wilde. Zogezegd omdat ze zich misselijk voelde en behoefte had aan zuivere lucht. Dit was slechts gedeeltelijk waar.  Nog maar net was Hamlet haar kamer binnengekomen, maar hij had geen enkele gelijkenis getoond met de verzorgde, beleefde Hamlet die ze bij aankomst had ontmoet. Zijn kleren hadden flodderig om zijn lijf gehangen en zijn ogen stonden wild. Nog voor Ophelia van de schrik bekomen was, had hij haar zo krachtig gekust dat het haar duizelde.

Het was ook de rest van de bewoners van het kasteel Elsingor niet ontgaan. Clothilde hoorde op haar dagelijkse rondes door het kasteel vaak dingen fluisteren. Sommigen begonnen te denken dat de prins waanzinnig was geworden. Hij vertoonde zich in elk geval niet meer in het openbaar en Horatio was zowat de enige met wie hij nog een goed contact leek te hebben, maar ook die scheen niet te weten wat er aan de hand was. Ophelia vroeg zich af wat de koning hiervan vond, maar die had zijn hofhouding verzekerd dat het maar een tijdelijke ziekte was die weldra zou overgaan.

Het gekabbel van water bereikte Ophelia's oren toen ze uiteindelijk bij een beekje kwam. Het was hooguit twee meter breed en net iets minder dan een meter diep en er groeiden viooltjes langs de waterkant. Stil en met vaste tred liep Ophelia net zo lang door tot ze tot aan haar knieën in het water stond. Ze wist opeens niet wat ze deed; haar hele zijn draaide op automatische piloot toen ze door de knieën ging en het water over haar jurk spoelde. Zo mooi, zo glanzend. Het water leek opeens een pure schoonheid uit te stralen, iets verheven. Ophelia ging nog dieper.

De hele wereld leek om haar heen te verdwijnen en uit haar bewustzijn te kruipen toen ze op haar rug ging liggen en het water haar hoofd omsloot. Even zag ze nog de blauwe lucht en de takken van wat bomen boven de oppervlakte. Toen sloot ze haar ogen. Het is moeilijk te zeggen hoelang Ophelia daar onder het water lag, maar toen de wacht, die na het lange wachten argwaan kreeg, de beek bereikte, schreeuwde hij het uit. Zonder aarzelen plensde hij de beek in en trok de kletsnatte, bewusteloze Ophelia uit de beek. En hij was niet de enige in de buurt. 

Horatio, die niet ver daar vandaan zijn gedachten op een rij trachtte te zetten, liep richting het geschreeuw en tot zijn grote schrik zag hij hoe de wachter het water uit Ophelia's longen duwden; de prinses hoestte mondenvol water op. Gealarmeerd knielde Horatio bij haar neer. 'Prinses! Is alles in orde?' Na nog een paar keer rauw hoesten keek Ophelia glazig naar hen op. 'Een betovering... Ik wist niet...' Haar ogen zakten weg in haar kassen en haar hoofd viel slap neer. Nerveus keek de wacht om zich heen. 'Ik heb altijd al geweten dat dit bos vervloekt was.'